Άραγε τα χαμένα χρόνια, ήταν χαμένα χρόνια;

ΣΕΛΙΔΑ 10
Άραγε τα χαμένα χρόνια, ήταν χαμένα χρόνια;
Δημήτρης Σταμούλης

Πηγή: Lifo.gr, 19 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/selida10/33146

Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

Γιάννης Μαρίνος

Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.
Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.
Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.
Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.
Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.
Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.
Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.

Δημοσίευση: περιοδικό «Οικονομικός Ταχυδρόμος», 1986
Πηγή: ιστοσελίδα ειδήσεων Newsbomb.gr
http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/137419/pos-i-ethniki-oikonomia--metatrapike-se-titaniko

«Τα φάγαμε όλοι μαζί». Το βιβλίο

«Τα φάγαμε όλοι μαζί»
Θεόδωρος Γ. Πάγκαλος
Το βιβλίο


Συγγραφέας: Θεόδωρος Γ. Πάγκαλος
Τίτλος: Τα φάγαμε όλοι μαζί
ISBN: 978-960-93-4365-7
(200 σελίδες)

Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας «πώς τα φάγατε τα λεφτά», που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.
Θεόδωρος Πάγκαλος, Βουλή, 21.09.2010

Η τεκμηρίωση του «Τα φάγαμε όλοι μαζί» που δήλωσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος στη Βουλή, σε τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης στις 21 Σεπτεμβρίου 2010 περιλαμβάνεται στο ομότιτλο βιβλίο.
Το βιβλίο ορίζει την έννοια της συνευθύνης και της συνενοχής των πολιτών στο πάρτυ που έγινε. Περιγράφει το πόσα, πότε, πώς και ποιοι «τα φάγανε» και πώς κατανέμεται η ευθύνη από πάνω προς τα κάτω. Το βιβλίο περιέχει στοιχεία για τον τρόπο παραγωγής των ελλειμμάτων και τη δημιουργία του χρέους της χώρας και περιλαμβάνει συγκεκριμένες ομάδες περιπτώσεων σπατάλης και κακής διαχείρισης.
Στο βιβλίο, μεταξύ άλλων, περιέχονται:

Το πολιτικό ζήτημα. Τι χρώμα έχει το χρέος; Είναι μπλε; Πράσινο; Κόκκινο;
Η ευθύνη της κοινωνίας και του πολίτη. Από τη συνενοχή στη συνευθύνη.
Ιστορική αναδρομή στις ελληνικές χρεωκοπίες.
Η Ελληνική Δημοκρατία μετά τη μεταπολίτευση.
Φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, κλειστά επαγγέλματα, δαπάνες του δημοσίου.
Δαπάνες και έσοδα του ελληνικού κράτους, ο τρόπος δημιουργίας των ελλειμμάτων.
Το μέγεθος του ελληνικού κράτους και το μισθολογικό του κόστος.
Περιπτώσεις σπατάλης και διαφθοράς από όλο το φάσμα του δημοσίου.
Επιδοτήσεις της Ευρώπης προς την Ελλάδα και πώς αξιοποιήθηκαν.
Ιστορίες σπατάλης και διαφθοράς που έστειλαν οι πολίτες.
Συμμετοχή στη συζήτηση που θα διαμορφώσει μια νέα έκδοση του βιβλίου.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται ιστορίες «Τα φάγαμε όλοι μαζί» που οι πολίτες έστειλαν μέσω του δικτυακού τόπου www.pangalos.gr και http://mazi-ta-fagame.gr .
Η γνωστοποίηση των παραπάνω πληροφοριών θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της πολιτικής κατάστασης της χώρας. Επίσης θα δράσει «παιδευτικά» ειδικά για τους νέους, ώστε να μετασχηματιστεί η θέληση για αμοιβή από το δημόσιο, με κάθε τρόπο, σε θέληση για ανάπτυξη και δημιουργία.
Το βιβλίο αυτό υποστηρίζεται διαδικτυακά από τον δικτυακό τόπο http://mazi-ta-fagame.gr. Καλούμε τους αναγνώστες να συμμετέχουν στον σχολιασμό των κεφαλαίων του βιβλίου, στην υποβολή δεδομένων και τον σχολιασμό περιπτώσεων «Τα φάγαμε όλοι μαζί». Στόχος μας είναι να εξελίσσουμε το βιβλίο, με τη συμμετοχή και βοήθεια των αναγνωστών, χρησιμοποιώντας μεθοδολογία και εργαλεία crowdsourcing. Οι νέες εκδόσεις που θα προκύπτουν θα διανέμονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Πηγή: ιστοσελίδα Θ. Πάγκαλου, 16 Αυγούστου 2012
http://mazi-ta-fagame.gr/v1/?page_id=10

Το πάρτυ τελείωσε… τα κεφάλια μέσα

Το πάρτυ τελείωσε… τα κεφάλια μέσα
Factorx

Τη δεκαετία του '70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες… Austin Morris Allegro! Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε… να στο χαλάσει. Τόσο καλά.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ…
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης». Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα…
Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV’s, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε…
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π….ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων …τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά.

SA

Πηγή: ιστοσελίδα ειδήσεων Antinews.gr, 2 Μαρτίου 2010
http://www.antinews.gr/2010/05/02/43376/

«Ναζί» και ναζί

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ
«Ναζί» και ναζί
Ενώ αποκαλούσαμε ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…
Νίκος Δήμου

Με το που άρχισε η Κρίση, ξεκίνησε και η αναζήτηση των ξένων «ενόχων». (Πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται…) Πρώτος υποψήφιος ήταν το ΔΝΤ – το συνόδευε η φήμη των δεινών που είχε επιφέρει σε άλλες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πολύ ουδέτερος θεσμός, δεν ερέθιζε αρκετά. Όσο για τον τρίτο συνεταίρο, την Ευρωζώνη, αυτή σύντομα εκπροσωπήθηκε από μία χώρα: τη Γερμανία.
Είτε επειδή ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής μας –είτε το βεβαρημένο παρελθόν– είτε η «πουριτανική» αυστηρότητα και αδιαλλαξία, από εκεί που οι Γερμανοί μέχρι το 2005 ήταν στις δημοσκοπήσεις ο πιο αγαπημένος μας λαός, έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί ακούγαμε στα ραδιόφωνά μας φωνές για «ναζιστική κατοχή», «Τέταρτο Ράιχ», Ες Ες και Γκαουλάιτερ. Τα ίδια διαβάζαμε και στις εφημερίδες και τις γελοιογραφίες. Είδαμε και τη Μέρκελ με στολή των Ες Ες.
Προσωπικά μελετάω τη Γερμανία από το 1954. Έξι χρόνια σπούδασα εκεί και δεκάδες φορές αργότερα την επισκέφτηκα. Έζησα από κοντά την εποχή της ανάκαμψης και θαύμασα πώς μία γκρεμισμένη και αποδεκατισμένη χώρα ξαναστήθηκε στα πόδια της. Οι Γερμανοί δεν τρώγονται με τίποτα. Πρόσφατα πάλι, αυτήν τη «μονόπλευρη λιτότητα» που εμείς αναθεματίζουμε την επέβαλαν μόνοι τους στον εαυτό τους για να γίνει η χώρα πιο ανταγωνιστική. Για πάνω από δέκα χρόνια καμία αύξηση στις αμοιβές, με απόφαση των συνδικάτων! Φαντάζεστε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προλαβαίνουν την Τρόικα και να κάνουν οικειοθελώς τις περικοπές που ζητάει;
Αλλά με αυτό τον τρόπο –χαμηλό κόστος και υψηλή ποιότητα– έχουν ξεπεράσει στις εξαγωγές ακόμα και την Κίνα. Τσιγκούνηδες στις αμοιβές, είναι σπάταλοι στον πολιτισμό. Επιδοτούν περισσότερες ορχήστρες, θέατρα, μουσεία, όπερες, βιβλιοθήκες από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το αίνιγμα, όμως, του πώς μία χώρα με τέτοιο πολιτισμό μεταμορφώθηκε κάποτε από έναν δημαγωγό και ιδιοφυείς προπαγανδιστές σε κράτος-τέρας που αιματοκύλισε την υφήλιο, παραμένει. Οι ιστορικοί ερίζουν. Ευτυχώς, η αντίδραση στο παρελθόν έχει οδηγήσει σήμερα σε ένα θωρακισμένο δημοκρατικό πολίτευμα.
Δεν ξέρω αν και πόσο φταίνε οι Γερμανοί για τη δική μας κρίση. Όμως, το να τους αποκαλούμε ναζί είναι όχι μόνο λάθος αλλά και τραγική ειρωνεία. Γιατί αν σε κάποια χώρα της Ευρώπης ο νεο-ναζισμός καταγράφει σοβαρά εκλογικά ποσοστά και συστηματικές δράσεις, δεν είναι στη Γερμανία. Η ιστορία, μερικές φορές, σαρκάζει. Ενώ αποκαλούσαμε ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…

Πηγή: Lifo, τ. 310, 3 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/mag/columns/5165

Η Ευρώπη δεν μας έχει αδικήσει

Η Ευρώπη δεν μας έχει αδικήσει
Νάσος Βαγενάς

ΝΒ: Πιστεύω ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι κρίση, όπως λέγεται. Είναι τα αποτελέσματα μιας κρίσης. Την κρίση τη ζούσαμε όλα αυτά τα τριάντα χρόνια της Μεταπολίτευσης χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θέλω να πω ότι αυτή η πλασματική κατάσταση την οποία ζούσαμε, ένα είδος ευμάρειας που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, με όλα όσα συνεπαγόταν στο ηθικό επίπεδο, με την διαφθορά των συνειδήσεων την οποία επέφερε, αυτή ήταν μια πραγματική κατάσταση κρίσης.

Κρ. Π.: Εννοείτε, ότι αυτή η κατάσταση της διαφθοράς, είναι η αιτία; Διότι κάθε κρίση υποχρεώνει από μόνη της για αλλαγή...
Ν.Β.: Επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι εκείνη η κατάσταση ήταν η κρίση. Συνήθως –και ανακριβώς– ονομάζουμε κρίση τα αποτελέσματα μιας κρίσης. Όμως οι κρίσεις, δεν παράγονται αυτομάτως. Είναι προϊόν μιας διαδικασίας. Αυτή η διαδικασία μας παρείχε μια πλασματική, μια εικονική πραγματικότητα, που τη βιώναμε ως πραγματική.

Κρ. Π.: Πώς νομίζετε ότι θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτήν την κρίση;
Ν.Β.: Οι ενδείξεις ότι θα μπορούσαμε να βγούμε δεν είναι ενθαρρυντικές. Δεν φαίνεται να έχουμε απαλλαγεί από τη νοοτροπία της Μεταπολίτευσης, πράγμα που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην έξοδο. Συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με το μυαλό μας της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά στοιχεία που το δείχνουν αυτό.

Κρ. Π.: Θέλετε να αναφέρετε κάποιο από αυτά;
Ν.Β.: Το χοντρικότερο είναι η άγρια αντίθεσή μας στο Μνημόνιο. Τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογών έδειξαν ότι ο Έλληνας δεν το θέλει – το αποστρέφεται.

Κρ. Π.: Και είναι λάθος;
Ν.Β.: Θα ήταν φυσικό, αν υπήρχε κάποιος άλλος, ευκολότερος τρόπος να σωθούμε. Εγώ δεν τον βλέπω. Ούτε βλέπω να τον βλέπουν όσοι κατήγγειλαν το Μνημόνιο, και εξακολουθούν να το καταγγέλλουν. Δεν θα ήθελα, βέβαια, να νομίσετε ότι πιστεύω ότι η εφαρμογή των δεσμεύσεων που μας έχει επιβάλει το Μνημόνιο θα κάνει τη ζωή μας ευτυχισμένη· όμως θα μας προφυλάξει από μεγαλύτερη δυστυχία. Το μη χείρον δεν είναι βέλτιστον, όπως λέγεται, σίγουρα όμως είναι βέλτιον.

Κρ. Π.: Δεν θα πρέπει να αγωνιστούμε για να αλλάξουν οι επαχθείς όροι του Μνημονίου;
Ν.Β: Εξαρτάται από το νόημα που δίνουμε στο ρήμα να αγωνιστούμε. Αν εννοείται ότι θα πρέπει να διαπραγματευθούμε, ώστε να πείσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους εταίρους του Μνημονίου ότι αυτό θα ήταν για το συμφέρον όλων μας, τότε συμφωνώ. Αλλά αν το να αγωνιστούμε σημαίνει απεργίες, διαδηλώσεις, ταραχές, όπως απειλούν όσοι κατήγγειλαν το Μνημόνιο, αυτό σημαίνει συνέχιση της καταγγελίας του, δηλαδή της πεποίθησης ότι δεν χρωστάμε τίποτα. Δηλαδή συνέχιση του εκβιασμού τον οποίο επιχείρησαν οι αντίπαλοι του Μνημονίου, με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ: ότι αν δεν μας χαρίσετε όσα σας χρωστάμε και φύγουμε από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα καταρρεύσετε κι εσείς. Πιστεύετε ότι η Ευρώπη θα ανεχτεί έναν τέτοιο εκβιασμό;

Κρ. Π.: Πιστεύετε ότι αυτοί που μας οδήγησαν στην επιβολή του Μνημονίου, δηλαδή, κυρίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μπορούν να δώσουν τη λύση;
Ν.Β: Πιστεύω ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι στην κατάσταση της επιβολής του Μνημονίου μας οδήγησαν μόνο τα κόμματα εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Εξίσου υπεύθυνα γι` αυτό ήταν και τα κόμματα της Αριστεράς, που αντιτάχθηκαν στον εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της χώρας εν ονόματι του λεγόμενου λαϊκού συμφέροντος. Θέλω να πω ότι η συμμετοχή της Αριστεράς στο πελατειακό σύστημα των κομμάτων κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν (και είναι και σήμερα – το σύστημα αυτό λειτουργεί και σήμερα). Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η Αριστερά ασκούσε (ασκεί και σήμερα) ένα είδος παράπλευρης εξουσίας, η οποία ήταν εξίσου υπεύθυνη για τους λόγους που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο.

Κρ. Π.: Μοιάζει να είστε εξίσου επικριτικός για τον ρόλο της Αριστεράς, σαν να ήταν σε κάποια κυβέρνηση... Και προέρχεστε από τον χώρο της Αριστεράς.
Ν.Β.: Όχι μόνο προέρχομαι αλλά και ανήκω στον χώρο της Αριστεράς. Ντρέπομαι που αναγκάζομαι να το δηλώσω αυτό, γιατί δεν ανήκω σ` εκείνη την περιοχή της Αριστεράς που διαλαλεί αυτάρεσκα την αριστεροσύνη της. Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι το αντιαισθητικό στη φράση: «Εμείς οι αριστεροί…». Το πού ανήκει κανείς πολιτικά το δείχνουν περισσότερο οι πράξεις του και λιγότερο οι δηλώσεις του. Αλλά, βέβαια, θα πρέπει να ορίσουμε και ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο, σήμερα, του όρου Αριστερά.

Κρ. Π.: Να επανέλθουμε στο ερώτημα των υπευθύνων για την προσφυγή στο Μνημόνιο…
Ν.Β.: Ναι… Έλεγα ότι δεν ευθύνονται μόνο τα κόμματα που άσκησαν την εξουσία αλλά και η Αριστερά με την παράπλευρη δύναμή της που επηρέαζε, και μάλιστα σημαντικά, τη λήψη των αποφάσεων. Αλλά υπεύθυνοι δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Και είναι όχι μόνο συλλογικά –αυτός εξέλεξε στην κυβέρνηση τα κόμματα που επιθυμούσε– αλλά και ατομικά, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ως άτομα. Στην πλειονότητά τους συμμετείχαν, περισσότερο ή λιγότερο, σε αυτό που σωστά χαρακτηρίστηκε «λεηλασία του κράτους».

Κρ. Π.: Δηλαδή συμφωνείτε στο «μαζί τα φάγαμε»;
Ν.Β.: Το «μαζί» είναι ένα σχήμα λόγου που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όταν μιλάμε για τον λαό με όρους πολιτικούς, εννοούμε την πλειονότητά του που με όρους εκλογικούς ονομάζεται πλειοψηφία, η οποία εκλέγει τις κυβερνήσεις. Πιστεύω ότι στην πλειονότητά του ο ελληνικός λαός συμμετείχε στη λεηλασία του κράτους. Και αυτό αποδεικνύεται με απλούς υπολογισμούς. Οι περιπτώσεις διαφθοράς των πολιτών και εξαπάτησης του δημοσίου, που έρχονται καθημερινά στο φώς, είναι τόσες πολλές, που μαζί με εκείνες που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί (οι έρευνες συνεχίζονται) και εκείνες που (σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων) δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν ποτέ, δείχνουν ότι εκατομμύρια Ελλήνων έχουν εξαπατήσει το κράτος. Θα ήταν ανιαρό να απαριθμήσω όλες αυτές τις περιπτώσεις εξαπάτησης, που τις διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες. Θα αναφέρω, δειγματοληπτικά, μόνο δύο: την έκταση (και το βάθος) της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής (μέγιστο, μη καταρρίψιμο, πανευρωπαϊκό ρεκόρ, για το βιβλίο Γκίνες) και τις καταστάσεις-μαϊμού (συντάξεων, επιδομάτων κ.τ.λ.). Μιλάμε για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεων, στις οποίες εμπλέκονται (αν υπολογίσουμε και τα μέλη των οικογενειών των εξαπατώντων) εκατομμύρια πολιτών.

Κρ. Π.: Δεν υπάρχουν εκατομμύρια πολιτών, που δεν έχουν συμμετάσχει σε αυτή τη λεηλασία;
Ν.Β.: Και εκατομμύρια που έχουν συμμετάσχει. Αυτό που θέλω να πω, με το σχήμα λόγου που χρησιμοποιώ, είναι ότι είναι λάθος να λέμε ότι τα έφαγαν μόνο οι πολιτικοί, και μάλιστα μόνο οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας. Διότι υπάρχουν και πολιτικοί αυτών των κομμάτων που δεν έφαγαν τίποτα. Αν δούμε τα πράγματα αναλογικά, θα διαπιστώσουμε ότι το ποσοστό των πολιτών που συμμετείχε στη λεηλασία του κράτους δεν ήταν μικρότερο από εκείνο των πολιτικών.

Κρ. Π.: Είναι το ίδιο να λεηλατήσεις για παράδειγμα, κάποια ευρώ, και το ίδιο να λεηλατήσεις εκατομμύρια δις ή και τρις; Και, πώς μπόρεσαν όσοι πολίτες... λεηλάτησαν, να το καταφέρουν, εάν δεν τους δόθηκε το… πράσινο φως από το υπάρχον σύστημα, το οποίο, αν μη τι άλλο, προφανώς, δεν διέθετε ανάλογο έλεγχο της διαφθοράς;
N.B.: Οι συγκρίσεις μου είναι γενικές και αναλογικές. Πιστεύω ότι αν αθροίσουμε τα εκατομμύρια που έφαγαν συνολικά οι πολιτικοί και εκείνα που έφαγαν συνολικά οι πολίτες η διαφορά των δύο αθροισμάτων (αν υπάρχει) δεν θα είναι μεγάλη. Και σε ό,τι αφορά τη διαφθορά των πολιτών, η ευθύνη των κυβερνήσεων γι` αυτήν είναι, πιστεύω, μικρότερη από την ευθύνη των ίδιων των πολιτών. Θα πρέπει, επίσης, κάποτε να μετρηθεί και η συμβολή των πολιτών στη διαφθορά των κυβερνήσεων.

Κρ. Π.: Η, δε, κατάχρηση ενός πολιτικού, συγκρίνεται με ενός πολίτη;
Ν.Β.: Όχι, βέβαια, δεν συγκρίνεται. Οι πολιτικοί θα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρότερα απ` ό,τι οι πολίτες. Όχι μόνο οι πολιτικοί, αλλά να τιμωρούνται και τα κόμματα, όταν οι μίζες πηγαίνουν σε αυτά. Αλλά, βέβαια, όλες οι περιπτώσεις διαφθοράς δεν είναι ίδιες. Το έγκλημα του Τσοχατζόπουλου είναι πολύ βαρύτερο από το έγκλημα του Τσουκάτου, για τον οποίο δεν είμαι βέβαιος ότι οι μίζες πήγαιναν στην τσέπη του και ότι δεν πήγαιναν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Και οι περιπτώσεις διαφθοράς των πολιτών δεν είναι όλες του ίδιου βαθμού. Όπως και να έχει το πράγμα, αν δεν πάει κόσμος στη φυλακή, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για κάθαρση.

Κρ. Π.: Δεν χρειαζόταν - όπως πολλοί αναφέρουν- να έχει γίνει άρση βουλευτικής ασυλίας, να είχε ερευνηθεί το πόθεν έσχες, όπως και το θέμα του χρέους πριν πάει οποιαδήποτε κυβέρνηση να ψηφίσει δύο μνημόνια που προσβάλλουν ακόμη και την εθνική μας κυριαρχία; Θα μπορούσαν π.χ. να δημευτούν περιουσίες, εφόσον αποδεικνύονταν καταχρήσεις δημοσίου χρήματος. Όπως, επίσης, να είχε φορολογηθεί π.χ. και η εκκλησία, και το μεγάλο κεφάλαιο. Συγχρόνως να είχε παταχθεί η διαφθορά;
Ν.Β.: Η άρση της ασυλίας και η έρευνα για το πόθεν έσχες έπρεπε να είχαν τεθεί σε εφαρμογή πολύ πριν εμφανιστεί στον ορίζοντα το φάντασμα του Μνημονίου. Το οποίο, από τη στιγμή που εμφανίστηκε, απαιτούσε άμεση αντιμετώπιση. Θέλω να πω, δεν υπήρχε χρόνος για το πόθεν έσχες και για το θέμα του χρέους, γιατί οι ημερομηνίες έτρεχαν, και μετά την 15η Ιουνίου θα διακοπτόταν η ροή του εξωτερικού δανεισμού και θα είχαμε παύση πληρωμών, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Όσο για τη διαφθορά γενικά, αυτή δεν πατάσσεται από τη μια μέρα στην άλλη. Και θα επαναλάβω το ρητό: «Το μη χείρον βέλτιστον». Νομίζετε ότι χαίρομαι επειδή ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός; Όμως τα δύο πρώην και νυν κόμματα εξουσίας γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση της χώρας καλύτερα απ` ό,τι οι αεροβατούντες πολέμιοι του Μνημονίου, και γι` αυτό πιστεύω ότι είναι αρμοδιότερα να το αντιμετωπίσουν επιτυχέστερα απ` ό,τι οι επιμένοντες στην κατάργησή του.

Κρ. Π.: Για τη ΔΗΜΑΡ τί έχετε να πείτε;
Ν. Β.: Πιστεύω ότι η στάση της, η υποστήριξη της σημερινής κυβέρνησης, δείχνει ότι υπάρχει μια μερίδα της Αριστεράς, που βλέπει με ρεαλιστικό μάτι την κατάσταση. Πιστεύω, ωστόσο, ότι η διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης θα ήταν ισχυρότερη αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ συμμετείχαν ενεργότερα στην κυβέρνηση. Για να τελειώσω αυτά που θα ήθελα να πω για τη ΔΗΜΑΡ, πιστεύω ότι στο πλαίσιο της σημερινής πολιτικοοικονομικής συγκυρίας της Ευρώπης, και όχι μόνο αυτής, (το υπογραμμίζω αυτό), η ΔΗΜΑΡ, είναι το μόνο πραγματικό κόμμα της Αριστεράς γιατί έχει αντιληφθεί ότι οι σκοποί μιας αριστερής πολιτικής δεν προωθούνται καλύτερα με την τυφλή αντίθεση στο Μνημόνιο, την οποία ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι, κατά την άποψή μου συντηρητικό κόμμα. Διότι συντήρηση είναι το να αντιδράς στην ανάγκη για αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας προβάλλονται αιτήματα που στην παρούσα συγκυρία είναι εξωπραγματικά. Αυτό που κυρίως ενοχλεί στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αφ` υψηλού θεώρηση της πραγματικότητας και η υπεροψία με την οποία επικρίνει τους αντιπάλους του, σε συνδυασμό με το μέγεθος της δημαγωγίας του, που συναγωνίζεται την παλαιότερη δημαγωγία (διότι τώρα την έχουν μετριάσει) της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Όταν ένα κόμμα της Αριστεράς δημαγωγεί, παύει να συμπεριφέρεται ως κόμμα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, και ως κόμμα δημαγωγικό είναι ένα κόμμα παλαιοκομματικό.

Κρ. Π.: Και για την ολοένα και περισσότερη δυστυχία και καταστροφή, που βλέπουμε γύρω μας σήμερα;
Ν.Β: Το θέαμα είναι θλιβερό και θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αμέσως και δραστικά. Όμως την ίδια στιγμή θα πρέπει να αγωνιστούμε για να μη δούμε χειρότερα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν καταγγέλλουμε την Ευρώπη, η οποία δεν μας έχει αδικήσει. Θα αποτρέψουμε τα χειρότερα και θα βάλουμε τις βάσεις για μιαν έξοδο από τη σημερινή κατάσταση μόνο αν η χώρα μας ανακτήσει τη διεθνή αξιοπιστία της. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς μεταρρυθμίσεις που έχουμε δεσμευτεί να πραγματοποιήσουμε και οι οποίες χρονίζουν από καιρό. Με την κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί της θα ζήσουμε καταστάσεις ακόμη χειρότερες.


Πηγή: ιστοχώρος tvxs.gr, 16 Ιουλίου 2012
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/nasos-bagenas-i-eyropi-den-mas-exei-adikisei?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=tvxs

Από το
http://www.antifono.gr/portal/2008-11-11-10-27-46/3765-%CE%9D%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%97-%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9.html